سلامتی من، حق من است | شعار ۱ دسامبر سال ۲۰۱۷، به مناسبت روز جهانی ایدز
حق سلامتی، یکی از بالاترین حق ها برای هر فردی به منظور دستیابی و رسیدن با بالاترین سطح سلامت جسمی و روانی است، طبق تصویب قرارداد بین المللی اقتصادی سال ۱۹۶۶ حقوق اجتماعی و فرهنگی لحاظ گردید. این قرارداد شامل حال تمامی افرادی است که با اچ. آی. وی/ ایدز زندگی میکنند و یا افرادیکه تحت تاثیر این ویروس هستند را شامل میشود، به منظور پیشگیری از بیماری و درمان آن، بتوانند درمورد سلامتی شان همراه با احترام و کرامت و بدون تبعیض تصمیم گیری کنند.
هرکسی، صرفه نظر از این که چه کسی هست و کجا زندگی میکند، حق سلامت دارد، که این معیار رابطه نزدیکی با بهداشت مناسب، مسکن، مواد غذایی مفید، دستیابی به عدالت و شرایط اشتغال مناسب دارد.
دستیابی به حق سلامتی با مجموعه وسیعی از حمایت ها و حقوق امکان پذیر است. به عنوان مثال؛ بدون ایجاد شرایط برای دستیابی به عدالت، اجتماع تمییز، جامعه آزاد و عاری از خشونت و حق آموزش نمیتوانیم به حق سلامتی مان دست یابیم.
پایان دادن به ایدز بعنوان تهدیدی برای بهداشت عمومی درصورتی میتواند محقق شود، که در مرکز توجه سلامت جهانی قرار گیرد و کیفیت مراقبتهای بهداشتی برای همه در دسترس و امکان پذیر باشد و هیچ کسی جا از آن نماند.
کمپین “سلامتی حقی برای من”
شعار امسال روز جهانی ایدز بر روی سلامتی حق من است، تاکید و تمرکز دارد.
اول دسامبر، کمپین با عنوان “سلامتی حق من است” چالش هایی را که مردم در سراسر جهان با آن مواجه هستند را کشف خواهد کرد.
کمپین “سلامتی حق من است” اطلاعاتی را درمورد حق سلامتی و تاثیرات مهمی که بر زندگی مردم میگذارد، فراهم میکند. همچنین این کمپین با هدف افزایش دقت و بررسی بر روی نیازهای قابل رویت با درکی کامل از حق سلامتی برای هر فرد، در هرجا ایجاد میکند.
تقریبا تمام اهداف توسعه پایدار به نوعی به سلامت ارتباط پیدا می کنند، بنابراین دستیابی به اهداف توسعه پایدار، که مشمول پایان بخشیدن به اپیدمی اچ. آی. وی/ ایدز است، به شدت بستگی به دستیابی به حق سلامتی دارد.
شروع این کمپین از ۶ نوامبر، به مردم امکان می دهد تا در مکان هایی نقطه نظرات خود را درمورد حق سلامتی شان بیان کنند و اینکه چه کارهایی باید انجام شود تا برای درک این حق توسط همگان، اطمینان حاصل شود.
گردآوری و ترجمه: هما صدری؛ مددکار اجتماعی و جامعه شناس
فعال حوزه اچ. آی. وی/ ایدز
جهت دریافت متن کامل انگلیسی و فارسی این مطلب اینجا کلیک کنید.
انتشاریافته در مجموعه تخصصی مددکاری اجتماعی ایرانیان